Blog 6: The rush of life

Maandag, 11 maart.

“Adem in, adem uit”. Ik zeg het vaak tegen mezelf.

Mijn moeder vertelde me ooit dat, gevoelsmatig, de tijd tussen je 30^ste en 45^ste levensjaar het snelst voorbij gaat. In die tijd heb je volop verplichtingen. De zorg voor jouw kinderen is intensief. Fysiek ben je nog fit. Het sociale netwerk wat je om je heen hebt is groot en tijdrovend. Je wordt geleefd door de maatschappij. Time flies! Ik herken mijzelf in de uitspraak van mijn moeder. Deze zomer word ik 38. Als ik terug kijk op de afgelopen vijftien jaar, dan vraag ik me oprecht af waar de tijd is gebleven. Idioot veel ballen houd ik in de lucht. En met mij vele anderen. Ik noem het ook wel eens “The rush of life”. De stormloop van het leven. Zo voelt het soms ook.

Om je een beeld te geven…

Ik ben mijn bedrijf aan het opbouwen. Daarbij heb ik mezelf voorgenomen maximaal 36 uur per week te werken. Naast het opbouwen van mijn bedrijf en het runnen van een huishouden, probeer ik ook nog een goede moeder, echtgenote, zus, vriendin en tennismaatje te zijn. Herkenbaar? En omdat ik betekenisvol wil zijn voor de maatschappij, organiseer ik op dit moment voor het goede doel een familie wandeling op 14 april. Op school werk ik mee aan een inzamelingsactie voor Kika en Cliniclowns. Als kers op de taart heb ik mij afgelopen week gecommitteerd aan een intensief, maar super interessant project. Het blijft nog even geheim wat het precies is, maar ik informeer jullie eind maart hierover. Eerlijk is eerlijk, ik doe het niet alleen. Hulp krijgen we volop. Mijn man is ‘chef was, droog en strijk’, we huren een schoonmaakster in en twee dagen per week hebben we oppas aan huis.

Samenvattend. Bijna ieder moment van de 24 uur in een dag, de 7 dagen in een week en de 52 weken in het jaar, staan er activiteiten gepland. “Vergeet ik niet te genieten?” vraag ik mezelf wel eens af. Het antwoord is duidelijk. “Nee!”. Genieten doe ik volop! Ik besef dat relativeren daarbij van groot belang is. Maar relativeren is niet altijd makkelijk. In ‘The rush of life’ MOET zo veel! Iedereen heeft verwachtingen. Onze dynamische maatschappij vraagt veel van ons.

Relativeren kun je leren

Maar dat gaat niet altijd makkelijk en op een soepele manier. Ik heb met name leren relativegezondren in 2015 en 2016. In de maanden dat onze dochter ernstig ziek was. Op dat moment stel je prioriteiten. Er zijn maar weinig dingen écht belangrijk. In mijn geval was dat: mijn gezin en mijn gezondheid.

Ik merkte in deze periode dat de mensen om mij heen, door onze gezinssituatie, ook meer gingen relativeren. Stress op het werk werd geparkeerd. De mensen om mij heen gaven hun geliefden een extra knuffel. De vreselijke situatie waarin wij zaten bracht ook iets moois voort. Onze vrienden, familie en collega’s leefden met ons mee en leerden, net als ons, ook relativeren.  

Geniet

Nu onze dochter weer door het leven huppelt en een veelbelovende toekomst heeft, verval ik regelmatig in de gewoonte om gestrest te zijn. Te vervallen in die “rush of life”. Op die momenten zeg ik teven mezelf “adem in, adem uit”. Probeer ik bewust te genieten van de kleine dingen. Ik trek de laarzen aan en wandel het bos in. Geef ik mijn kinderen en man een extra knuffel. Geef ik die bal op de tennisbaan een harde knal en geniet! Op die momenten probeer ik te beseffen dat gezondheid en geluk niet vanzelfsprekend is.

“Het gaat er niet om wat je mee maakt, maar hoe je ermee om gaat.” Dat is ons motto thuis. Ik wens dan ook dat iedereen leert relativeren. Bewust terug te gaan naar de basis. Te denken “Wat is nu écht belangrijk?” Geniet! Het leven vliegt voorbij.

Fijne week!

PS: Succes te melden! De derde succesvolle bemiddeling is een feit.